Voorzitter: Dr. Nadine Akkerman is Reader in vroegmoderne Engelse literatuur aan de Universiteit Leiden, Nederland, waar ze woont in een zeventiende-eeuws grachtenpand met haar partner, copy-editor en romanschrijver Dr Pete Langman (wanneer ze niet in het VK zijn); zij beschouwen Adderbury als hun tweede thuis. In het studiejaar 2022/3 wordt ze de Visiting Senior Research Fellow van Jesus College, Oxford. 

Dodenherdenking Leiden op 4 mei 2020

...een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.   H.M. van Randwijk (1909 -1966)

Op verzoek van de gemeente Leiden organiseert Stichting Dodenherdenking Leiden op 4 mei jaarlijks 2 herdenkingen voor hen die vielen voor vrijheid en recht.  Dodenherdenkingen in Leiden 2020 Het zal niemand zijn ontgaan. Dodenherdenking 2020 stond in het teken van de beperkende maatregelen door het corona-virus.  De verschillende herdenkingen vonden plaats met vooraf opgenomen toespraken, muziekstukken en kransleggingen zonder publiek bij de monumenten. Het geheel van deze diverse herdenkingen werd rechtstreeks uitgezonden door Sleutelstad.nl   De herdenkingen zijn terug te zien bij  het Haagsche Schouw, https://youtu.be/b_JDY1K99GI  bij de Naald in de Kooi https://youtu.be/RaUT3oosNNo en in de Pieterskerk en het monument https://youtu.be/Pi6R4Je4FzI naast molen de Valk. Stadsdichter Marianne van Velzen droeg haar gedicht voor  bij het monument.  Nederland herdenkt dit jaar voor de 75e keer haar doden en de kostbaarheid van vrijheid. De Bevrijdingsactiviteiten  zijn geheel gestaakt.    Wilt u het werk van de Dodenherdenking financieel steunen?  NL 08 INGB 0004 7383 26 T.n.v. Stichting Dodenherdenking Leiden, graag ovv collecte 2020     Het Nationaal Comité ondersteunt plaatselijke comités met een landelijke missie en een jaarthema. "Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij de Nederlandse oorlogsslachtoffers, allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties". Ieder jaar kiest het Nationaal Comité 4 en 5 mei een thema dat als rode draad door de activiteiten op 4 en 5 mei loopt. Het meerjarenthema "Geef vrijheid door" blijft onverminderd van kracht en wordt verdiept door het jaarthema. Het jaarthema voor 2020 is 75 jaar vrijheid. Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel schreef de tekst   What do you want to do ?

Verhalen om nooit te vergeten

Door Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel

Kom vanavond met verhalen Hoe de oorlog is verdwenen,  En herhaal ze honderd malen: Alle malen zal ik wenen.

 Elke keer wanneer ik deze prachtige, laatste regels uit het gedicht Vrede van Leo Vroman lees, 

realiseer ik me weer hoeveel betekenis verhalen in mijn leven hebben. 

Het begon met de verhalen die mijn vader bij ons thuis aan tafel vertelde als hij terugkwam van 
de reizen die hij voor zijn werk naar Zuid-Amerika maakte. Ik was zeven, acht jaar oud, een kind nog.
Door die verhalen ging ik al vroeg inzien dat er een wereld bestaat die zo volkomen anders is dan het 
Nederland waarin ik opgroeide: een wereld van armoede, waar je kunt sterven door een gebrek aan voedsel, waar scholen en ziekenhuizen geen vanzelfsprekendheid zijn. De meeste kinderen daar, begreep ik, zullen nooit dezelfde kansen hebben als mijn klasgenootjes en ik. 
Dat maakte een gevoel van onrecht in mij los. Waarom zou je achtergrond of geboorteplaats bepalend zijn voor je mogelijkheden in het leven? Hebben we niet allemaal recht op gelijke kansen? Ik was negen toen mijn vader onverwachts stierf. Maar zijn verhalen over ongelijkheid, armoede en onrecht zal ik mijn hele leven niet meer vergeten. Ze hebben hun stempel gedrukt op de manier waarop ik naar mensen en de wereld kijk, ze liggen ten grondslag aan vele van de keuzes die ik in mijn leven maak. 
Zo zijn mijn vaders verhalen over ongelijkheid en onrecht een belangrijke motivatie voor mijn huidige werk om een wereld zonder kindhuwelijken te bereiken. Ik ontmoet vaak kindbruidjes van dertien of veertien jaar, meisjes die van school zijn gehaald om te trouwen, die baby’s krijgen terwijl hun lichaam daar nog niet klaar voor is, en die vaak slachtoffer worden van huiselijk en seksueel geweld. Als mijn dochters toevallig elders in de wereld waren geboren, was dit dan hun lot geweest?, vraag ik me nu, als ouder van twee dochters, af.

Gecompliceerde werkelijkheid
En dan zijn er de verhalen die ik hoorde in New York, toen ik bij de Verenigde Naties stage liep tijdens mijn studie politicologie. Dat was in 1993. In het voormalige Joegoslavië – op zo’n twee uur vliegen van ons land – woedde een oorlog tussen bevolkingsgroepen die decennia lang vreedzaam naast elkaar hadden geleefd. Mensen werden verjaagd, verkracht en vermoord omdat ze tot een ‘andere’ etnische groep behoorden. Sarajevo, de multiculturele hoofdstad van Bosnië, werd belegerd door Servische troepen. Elke dag stierven er onschuldige mensen door kogels en granaten, of simpelweg door gebrek aan medicijnen. Naïef als ik toen nog was, dacht ik dat de Verenigde Naties een einde zouden maken aan geweld en oorlogsmisdaden. We hadden toch de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens waaraan alle landen zich ooit gebonden hebben? Werden in die Verklaring niet de fundamentele rechten van ieder mens gewaarborgd, zoals het recht om te leven in vrijheid en veiligheid?
Maar de werkelijkheid bleek stukken gecompliceerder. Vanaf de publieke tribune van de Veiligheidsraad hoorde ik gepassioneerde toespraken over vrede, vrijheid en gerechtigheid. Maar achter die grote woorden gingen vaak tegengestelde visies en belangen schuil. Voor het verwezenlijken van mensenrechten is iets heel anders nodig. 
Op de tiende herdenking van de Universele Verklaring zei de ‘founding mother’ Eleanor Roosevelt dat mensenrechten in het klein, dicht bij huis beginnen. Daar maken ze daadwerkelijk een verschil. ‘Concerted citizen action’ is hiervoor nodig: gezamenlijke inspanning van iedere burger. Als mensenrechten in ons dagelijks leven geen concrete betekenis hebben, hebben ze ook weinig gewicht elders in de wijde wereld, in de vergaderzalen waar de ‘grote’ beslissingen vallen. 

Mijn ervaringen bij de Verenigde Naties gaven bij mij de doorslag om me in mijn werk te gaan inzetten voor vrede en mensenrechten – want niets doen en, erger nog, niets willen doen, kon en kan ik niet uitstaan. Dat werk bracht me regelmatig in Sarajevo, waar ik met eigen ogen zag hoe gewone burgers, die zich niet konden verdedigen, soms als schietschijf werden gebruikt. Ik sprak slachtoffers van etnische zuiveringen en verkrachtingen en vroeg me vertwijfeld af hoe deze gruwelijke misdaden aan het eind van de 20ste eeuw vlak bij huis mogelijk waren. Er zou, zo hadden we sinds 1945 gezegd, in Europa toch ‘nooit meer oorlog’ zijn? 

Haat bestrijden
Er zijn meer verhalen die ik nooit zal vergeten. Daarvan is dit er één. In juni 2016, enkele dagen voor het Brexit-referendum, werd mijn lieve vriendin Jo Cox vermoord. Zij was moeder van twee jonge kinderen, en sinds een jaar lid van het Britse Lagerhuis. Dit was een politieke moord, uitgerekend in het land van de Bill of Rights, dat vaak als bakermat van de moderne democratie wordt gezien. Tijdens haar eerste speech in het parlement sprak Jo over de grote diversiteit in haar kiesdistrict, met woorden die niet vaak genoeg gehoord kunnen worden: ‘Er is zo veel meer dat ons bindt dan dat ons verdeelt.’ Jo was een levend en inspirerend toonbeeld van tolerantie, een verdedigster van mensenrechten en diversiteit, en een activiste tegen onrecht, discriminatie en haat. De moord was bedoeld om haar stem te smoren, maar het maakte dat miljoenen haar hoorden. 

Ik herinner me een van mijn laatste gesprekken met Jo, op haar gezellige woonboot in de Theems dicht bij Tower Bridge in Londen. We maakten ons zorgen over het toenemende populisme, de verharding van het politieke debat en het opstoken van haat tegen minderheden. Jo constateerde dat gevoelens van angst en onveiligheid, aangewakkerd door opportunisten op zoek naar macht, leidden tot meer agressie op sociale media en groeiende onvrede met de politiek. Ze vreesde dat deze ontwikkelingen uit de hand zouden kunnen lopen. Wij konden toen niet vermoeden dat zij enkele maanden later zelf het slachtoffer zou worden van extremisme en haat.

Familie en vrienden waren vastbesloten om deze politieke moord niet te laten leiden tot nog meer haat, want dat was precies wat de moordenaar met zijn daad beoogde. In de geest van Jo namen wij ons voor deze haat te bestrijden door het mobiliseren van liefde en empathie. In de dagen na haar dood organiseerden we een memorial op Trafalgar Square om Jo te herdenken en haar idealen te laten zegevieren. Sindsdien zijn er ieder jaar talrijke initiatieven in het hele Verenigd Koninkrijk om verschillende gemeenschappen samen te brengen en wederzijds begrip te bevorderen. De activiteiten variëren van theedrinken met eenzame buurtbewoners tot gemeenschappelijke dorpspicknicks en uitwisselingprogramma’s tussen bewoners van kiesdistricten die voor en tegen Brexit hebben gestemd. De gemene deler is het menselijk contact met ‘de ander’ en het stimuleren van empathie. Omdat, zoals Jo het zelf zei, we meer wel dan niet met elkaar gemeen hebben.

Niet vanzelfsprekend
Wat al deze verhalen vertellen, is dat vrede en vrijheid, democratie en mensenrechten, niet vanzelfsprekend zijn. Het kan zomaar anders worden, ook in landen met een oude democratische traditie en een solide rechtsstaat, zoals het Verenigd Koninkrijk. Of in ons eigen land. Denk aan de moorden op Pim Fortuyn, Theo van Gogh en recent Derk Wiersum. Het kan ook hier en nu gebeuren. We weten alleen nooit in welke vorm en uit welke hoek het komt. De Four Freedoms die President Franklin D. Roosevelt in 1941 formuleerde – de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van godsdienst, de vrijwaring van gebrek en de vrijwaring van vrees – zijn nog even actueel als tijdens de oorlog en vlak daarna, nu 75 jaar geleden.

In veel landen verhardt het politieke en maatschappelijke klimaat. Verschillen worden uitvergroot en mensen en bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet: Wij tegen Zij. Nationalisten en fundamentalisten van velerlei slag houden ‘de ander’ verantwoordelijk voor hun eigen gevoelens van ontheemding en onzekerheid, en stimuleren angst en haat op basis van identiteit. In hun verhalen wijken feiten voor beelden, en gemeenschappelijke waarden voor sentimenten.

Het voorspelbare gevolg is dat de maatschappelijke scheidslijnen scherper worden, en de samenleving minder tolerant en minder leefbaar. Het brengt ons verder af van de essentie van democratie: het recht op een andere mening, op het anders mogen zijn, op het jezelf kunnen zijn. Want democratie is meer dan: ‘de meerderheid beslist’. Respect voor ieder mens, voor minderheden is essentieel. Behoren we niet allemaal op bepaalde momenten in ons leven tot een minderheid? Het brengt ons ook verder af van waar de rechtsstaat voor staat: gelijke rechten voor iedereen en bescherming door de overheid van wie zwakker staan. Conflicten kunnen alleen worden opgelost als de vaak ongemakkelijke feiten mogen spreken, gemeenschappelijke waarden – zoals tolerantie, goede trouw en redelijkheid – het ijkpunt vormen en de geest van democratie en rechtsstaat gerespecteerd wordt.

Dagelijks onderhoud
Is het vijfenzeventig jaar na de bevrijding van Nederland nog nodig om onze vrijheid ieder jaar opnieuw te vieren? Ja! Onze vrijheid, onze democratie, onze rechtsstaat en onze vrije pers lijken zo normaal, maar zijn dat allerminst. Ze zijn fragiel en vergen daarom dagelijks onderhoud – door ons als collectief en door ieder van ons als individu. 

Het zijn de verhalen van mijn leven die mij hebben bijgebracht dat het behoud van onze vrijheid vereist dat we zelf voortdurend kritisch blijven denken en zelfkritiek niet uit de weg gaan. Niemand heeft de waarheid in pacht. We dienen ons bij alles te blijven afvragen wat de feiten zijn, wat we ergens van vinden, waarom we het ergens wel of niet mee eens zijn. Zo blijven we openstaan voor debat – en zal het nooit een schande zijn om je mening te herzien. 

Het in stand houden van onze vrijheid vergt dat we oog hebben voor onze medemens – ongeacht geslacht, huidskleur, achtergrond of geaardheid. We moeten ons uitspreken tegen intolerantie en haat. Want hoe kun je gelukkig zijn als jouw geluk ten koste gaat van het geluk van anderen? We kunnen alleen met elkaar samenleven als we een ander ook gunnen wat we voor ons zelf willen. Hoe kan een mens werkelijk vrij zijn als de ander dat niet is? Ware vrijheid verbindt. 

Maar waar ik het meest van overtuigd ben, is dat vrijheid niet gebouwd wordt op grote mooie woorden, maar tot stand komt door kleine concrete daden. Daden in ons eigen huis, onze eigen levens. Daden om conflicten – groot of klein – te voorkomen. Daden om onrecht, ongelijkheid en onderdrukking uit te bannen. Daden om je medemens te laten weten dat hij of zij telt – net als jijzelf.

Die daden – groot en klein – vormen de basis voor nieuwe verhalen. Verhalen om met elkaar te delen. Verhalen die ons verbinden.  

Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel is initiatiefnemer en voorzitter van ‘Girls Not Brides: The Global Partnership to End Child Marriage’ (2011). Zij is tevens medeoprichter en voorzitter van de European Council on Foreign Relations (2007). Zij is tevens - als lid van het bestuur of de adviesraad - betrokken bij Crisis Action, Global Witness, het Malala Fund, de Open Society Foundations en The Elders.

Prinses Mabel richtte in 1994 de European Action Council for Peace in the Balkans op en was hiervan tot 1997 directeur. Van 1997 tot 2008 werkte zij voor de Open Society Foundations, eerst als directeur van het Brusselse kantoor en vervolgens als International Advocacy Director. Van 2008 tot 2012 was Prinses Mabel de eerste directeur van The Elders, een onafhankelijke groep van eminente wereldleiders bijeengebracht door Nelson Mandela gericht op het bevorderen van vrede, rechtvaardigheid en mensenrechten.

Zij was tevens betrokken bij de oprichting van de Nederlandse Stichting War Child (1995), de NGO coalitie ‘Publish What You Pay’ (2002) and de ‘Independent Commission on Turkey’ (2004). Van 2003 tot 2007 was zij bestuurslid van de Trust for Civil Society in Central and Eastern Europe. Zij is actief in de strijd tegen HIV/AIDS en in de bevordering van internationaal strafrecht, inclusief de oprichting van het Internationaal Strafhof in 2002.

Foto: RVD - Jeroen van der Meyde
 

Roomburg. Martin (oud teamgenoot en ook actief bij Roomburg) is met het idee gekomen om 

Roelof voor te dragen voor een lintje. De voorbereidingen werden ingezet, maar april 2018 was nog te vroeg. 

We hoopten dat we het bij de ALV van november rond konden hebben. Een aantal keer kwamen we 

in het geniep samen om alles te organiseren. Naast onze eigen lovende woorden hadden we natuurlijk

medestanders nodig. Dus we moesten de boeken van Roelof's verleden in om mensen te vinden die een 

aanbeveling konden schrijven. Met smoesjes om 'even iets op de computer op te zoeken' kregen we 

Roelof z'n CV van de afgelopen 40 jaar in handen. Toen begon het rondbellen en mailen. De meeste 

mensen die we wilden benaderen zijn van de pre-Facebook generatie, dus het was nog lastig mensen 

te bereiken. Vooral ook omdat het in het diepste geheim gebeurde. Het lukte ons uiteindelijk om 

genoeg mensen te vinden, maar november werd toch doorgeschoven naar april. Helaas hadden we 

toen ook al iedereen uitgenodigd voor het feest, de borrel en de felicitaties. Dus opeens was de kring 

van ingewijden vele malen groter. Voor ons een opluchting want nu hoefden we het niet meer zo stil te

houden als eerst. Gedeelde smart is halve smart, nu iedereen er op moest letten zich niet te verspreken. 

Nu we alle aanbevelingen hadden, het feest, lunch en genodigden hadden georganiseerd moesten we 

nog maar een ding doen. Zorgen dat Roelof, zonder iets door te hebben, op het juiste tijdstip, in de 

juiste kledij bij de kerk zou zijn. Roelof is niet het type dat op een gewone vrijdag in pak de kerk in 

wandelt, dus we moesten een list verzinnen. We betrokken een goede vriend (Gert) van hem in het 

complot. Zijn vrouw nodigde Roelof uit voor de lintjesregen, want Gert zou onderscheiden worden. 

Dat Roelof het direct geloofde, bleek wel uit zijn minutenlange uiteenzetting tegenover een vriendin 

hoe ontzettende terecht het was dat Gert een lintje kreeg. De ochtend van de lintjesregen stuurde 

hij zelfs nog enkele berichtjes naar de rest van het gezin om hun allemaal te feliciteren met man en vader. 

Martin en Judith stonden Roelof voor de kerk op te wachten. Onderweg was Roelof inmiddels zijn 

zoon en een goede vriendin tegen gekomen. allemaal op weg naar de kerk, maar allemaal direct een 

smoes bedenkend waarom ze op pad waren. Aangekomen bij de kerk stonden wij trots te wachten. 

Enigszins verbaasd dat Martin ook bij de kerk was vroeg Roelof "Zijn we hier allemaal voor dezelfde?", 

waarop wij volmondig ja antwoordden. Hij vroeg niet verder en wandelde met ons naar binnen. 

We werden opgewacht door iemand van de Kanselarij die direct op Roelof afliep. Of hij even een 

momentje had om nog wat dingen te bespreken voor het Leiden-Oxford diner dat een week later plaats 

zou vinden. Nog steeds was er geen kwartje gevallen. Pas toen hij in de kamer voor gedecoreerden stond, 

werd het Roelof duidelijk dat alles voor hem was. 

Roelof werd door de Burgemeester in het zonnetje gezet voor zijn langdurige betrokkenheid bij 

Roomburg, de stedenband met Oxford en zijn inzet voor  de stad. en werd benoemd tot 

Ridder in de Orde vabn Oranje-Nassau Na afloop van de uitreiking was er nog een kans om hem in 

de kerk te feliciteren met zijn benoeming.

Daarna was er voor familie, vrienden en kennissen vn Roelof een boottocht met lunch 

waarna er een receptie was bij Roomburg.

Judith Hol

naar boven

Jaarplan 2018 Stedenband Leiden-Oxford

Bestuur & organisatie

·       Vacatures bestuur vervullen (penningmeester, secretaris, evenementencoördinator): 

    nieuwe opzet structuur Stedenband

·       Bijeenkomsten bestuur : 1x 6 weken, excl. Joint Meetings (2)

·       Faciliteren ontvangst delegatie uit Oxford in mei

·       Deelnemen aan Joint Meeting in Oxford in November

Uitwisseling  ( [] de partners in de stad of elders)

·       Uitvoeren Bike Event deel 3 samenwerkingsproject Oxford-Torun rond thema fietsen: juni [Torun/Oxford]

·       Voorbereiden gemeenschappelijk project stedenbanden en singelpark [Torun/Oxford]

·       Bijdragen aan Oxfordprogramma inzet Oxford kunstenaars /illustrator 

    en KIOSK[Clare Carswell]

·       Overleg stadscurator kunst openbare ruimte [KLICK]

·       Bijdragen aan deelname BPlusC aan Folkatron in juni [BPlusC]

·       Bijdragen aan uitwisseling  1 voetbalclub [RCL Leiderdorp ]

·       Voorbereiden deelname UVS aan stedenbandtoernooi in Oxford [UVS]

·       Uitwisseling LHC Roomburg en Oxford City Hockeyclub: mei [LHC Roomburg]

·       Organisatie stedenbandtoernooi hockey voor meisjes in augustus in Leiden in 

    samenwerking met Torun [Torun, LHC Roomburg]

·       Uitwisseling Die Leythe 2019: onderzoek [Die Leythe]

·       Onderzoek project UB Leiden, Bodleian Library, Erfgoed e.o. rond digitale leerweg[ 

    UB Leiden, De Lakenhal?]

·       Eventueel bijdragen aan fondswerving Leidse variant Mesh Festival III [ BPlus C]

·       Eventueel bijdragen aan uitwisseling Leidse Hofjesconcerten [Stg Leidse Hofjes concerten]: 

    bij voldoende input vanuit Oxford

·       Bijdragen aan digitaal muziekproject [Sophie ter Schure]: sonderen binnen Leidse 

    basisscholen in samenwerking met gemeente

·       Bijdrage aan ontwikkeling kiosk voor Leidse koorboeken [Roger Busschots, Britt Verstegen]: 

    evt samenhang opening Lakenhal in 2019

·       Uitgifte tweetalige stedenbandbrochure (analoog & digitaal)  uit te geven [gemeente, nog geen uitgever bekend]: bij voldoende inzet

·       Bijdragen Oxford run Ronald McDonaldhuis in juni ? [RMcD huis Leiden]

·       Voorbereiden optreden Messy Jam Dancers in juli [Gymsport Leiden]

Leiden, januari/mei 2018/rch

Stedenbanden Oxford en Torun op de fiets in Oxford

De Leidse stedenbandorganisaties voor Oxford en Torun werken samen met de gemeente 

sinds 2016 aan een gemeenschappelijk project over het fietsen in de verschillende steden. 

Doel is om via “De Fiets” meer jongeren te betrekken bij het werk van de stedenbanden. 

In 2016 was het de beurt aan Leiden, waar het evenement mede georganiseerd werd door 

bijdragen van het ROC en de Hogeschool van Leiden.

Van 13 tot 17 juni 2017 zullen deelnemers uit Leiden en Torun actief zijn in Oxford. 

Zo wordt er een symposium georganiseerd waar de verschillende stedenbanden van 

Oxford het fietsbeleid in hun stad zullen presenteren. Namens Leiden zal Chris de Vor 

van de gemeente de presentatie verzorgen. Maar ook fietstochten door Oxfordshire, 

samen met locale organisaties, maken deel uit van het programma. 

En ter herinnering aan Carel van Ingen, oud-internationaal stedenbandcoördinator van 

Leiden en verwoed fietser, die in december 2016 overleed, wordt een hill-climb georganiseerd.  

Leiden wordt mede vertegenwoordigd door zes studenten van de Europese 

studentenreisvereniging AEGEE-Leiden, die Europese studenten met elkaar in contact brengt, 

door culturele uitwisselingen om een democratisch en divers Europa na te streven. 

Vanuit Torun nemen vier personen deel. In 2018 moet het samenwerkingsproject in Torun 

een vervolg krijgen.

Volg de deelnemers tijdens hun activiteiten in juni via https//www.facebook.com/aegee.leiden/

Foto bijschriften: Daniël Amesz, Tinke Weenink, Ines Noordermeer, Mieke van Immerseel, Sophie de Jong (allen AEGEE, niet op foto: Sari Verdijk), Roelof Hol (voorzitter Stedenband Leiden-Oxford), Bram Danen (hoofd delegatie gemeente Leiden)

naar boven

Leiden Square opening in November

In november 2017 zal het Leiden Square in Oxford officieel worden geopend. 

Op voorstel van het bestuur van de Leidse stedenband zal het kunstenaarscollectief KLICK, 

bestaande uit jonge kunstenaars uit Leiden en Oxford een ontwerp voor een mozaïek

(of vergelijkbaar kunstwerk) maken. Vanuit Leiden zal Emma van Noort hieraan deelnemen. 

De kosten worden gelijkelijk gedragen door de beide steden.

En wie weet vormt dit moment voor vrienden van de stedenband weer eens aanleiding om 

Oxford met een bezoek te vereren en oude vrienden te bezoeken.

Vereniging Vrienden van Oxford opgeheven

Na ruim twintig jaar heeft de ledenvergadering van de vereniging Vrienden van Oxford 

besloten zich op te heffen. Het ledenaantal was door natuurlijk verloop, de vergrijzing en 

het gebrek aan nieuwe (jonge ) leden inmiddels gedaald tot onder de 30, reden waarom 

het bestuur enige maanden geleden de leden voorstelde de activiteiten te beëindigen. 

De stichting Stedenband Leiden-Oxford neemt taken zoals de organisatie rond de 

jaarlijkse bezoeken over. Hiervoor blijven bestuursleden van de vereniging beschikbaar. 

Ook de digitale nieuwsbrief zal worden uitgebracht met steun van oud-bestuurslid 

Menso Giesbert, tevens bestuurslid van de stichting. Het verdwijnen van de vereniging 

geeft wel aan dat het noodzakelijk is om de structuur van de stedenband aan te passen en 

aantrekkelijk te maken voor nieuwe, jonge deelnemers. Gedacht wordt aan de mogelijkheid 

om meer activiteiten projectmatig te organiseren, waardoor inzet weliswaar een tijdelijk 

karakter krijgt, maar tegelijkertijd wel aantrekkelijker is dan een wat formele bestuursfunctie. 

Het komende Bike Event is daar al een voorbeeld van.

naar boven

Archief van de Stichting Stedenband Leiden-Oxford

Al enige tijd wordt door Roelof Hol, voorzitter van de Stedenband Leiden-Oxford gewerkt 

aan het archief van de stichting, zodat dit in beheer kan worden overgedragen aan 

Erfgoed leiden e.o., het vroegere gemeentearchief. Ook het archief van de 

Vereniging Vrienden van Oxford wordt in dit verband meegenomen. 

Er zijn inmiddels van een enkel oud-bestuurslid of lid documenten en foto’s ontvangen, 

maar we roepen oud-leden of bestuursleden van de Vereniging Vrienden van Oxford 

of de Stichting Stedenband Leiden-Oxford op om materiaal ter beschikking te stellen. 

U kunt zich in verbinding stellen door een bericht te sturen aan Roelof.hol@planet.nl

De stedenband tussen Leiden en Oxford werd in 1946 opgericht, om de intense contacten die er tijdens 

de oorlog waren, na de oorlog voort te zetten. In het jaar van het 70-jarige jubileum, dringt zich de vraag op

hoe aan die band inhoud moet worden gegeven, op het moment dat het Verenigd Koninkrijk zich voor 

uittreding heeft uitgesproken, ook al bleek in Oxford maar 30% voorstander te zijn. Nu het nieuws nog vers is,

lijkt het verstandig om vast te houden aan het motto dat de Britten hun eigen bevolking voorhielden tijdens de oorlogsdagen: keep calm and carry on. In zijn toespraak tijdens het jongste jaardiner van de stedenband met 

Oxford in Leiden in begin mei hield de voorzitter van het Leidse bestuur de gasten al voor dat een stedenband 

om vriendschap draait en dat is juist in moeilijke tijden iets om ferm overeind te houden. Ware vriendschap is 

een band die ruimte biedt aan verschillen van inzicht. Het is een basis van vertrouwen dat je het goed met elkaar

voor hebt. Daarin is geen plaats is voor argwaan, verdachtmakingen en snelle verwijten. Laat de stedenband de

brug blijven van warm menselijk contact waaraan 70 jaar geleden zo sterk behoefte was en waaraan het in de

komende tijd niet mag ontbreken

naar boven